چنـانـم می زند غـم تازیانه

که از جانم‌‌ کشد آتش زبانه

حسابم را رسیدند از نبودت

سیاهی هایِ کابوس شبانه

بی تویی در فصل تنهایی تباهم کرده است

روشنایی دوری از بخت سیاهم کرده است

دائماً در خلوت از یاد تو می بارم که شمع

همدلی با اشک ِ سرد بی گناهم کرده است

برده است از روی رأفت پی به اعماق دلم

هر کسی از راه دلسوزی نگاهم کرده است

من همان تنهای ِ مفلوکم که در اعماق شب

خنده های غم دچار بغض وآهم کرده است

ریشه ام ازهرطرف افتاده در دستان سیل

موج توفان سرنگون ازپرتگاهم کرده است

می کنم با چشمه ی چشمم خدا را التماس

نم نم ِ اشک تضرع داد خواهم کرده است

در لبـاس عـافیت خواهم تـو را بانـو عسل

خوابی ازانبوه رویا رو به راهم کرده است

تو هستی آن خدای ِبنده پرور

منم آن بی کس ِ بی یارو یاور

گره از مشکلم بگشا کـه گاهی

نباشم یک نفس محتـاج دیگر

تو بیهوشی ویا درخواب نازی

بخیز از جا که با جانم بسازی

بیا با هم رویم از شهـر شیراز

اگـرچه خفته باشی در نمـازی

در کلاس پُر فروغ شمع دانش سوختم

از وجود ِشعله‌ی اندیشه درس آموختم

از همانروزی که تن دادم به نور معرفت

جز به تعلیم ِ معلم چشم ِ دل نفروختم

من‌همان‌شاگرد نادانم که‌ با‌ تحصیل عِلم

جان و دل را‌ با تلالوی ِ چراغ افروختم

شد الفبا درس و مشقم‌درمحیط‌ مدرسه

تا درآخر جامه‌ای ازجنس دانش دوختم

نم‌ نم ازچشم قلم برچهره‌ی‌ کاغذ‌ چکید

آنچه را در عمر ِ بیمقدار خود اندوختم